ביחד – עֲרֵבִים זה לזה

אני משתדל לחייך בדרך קבע כאילו מעולם לא חוויתי תופת, אני לא מפסיק לקפץ ולהתרוצץ ממקום למקום כאילו מעולם לא נכרתה לי הרגל וחוץ מצלקת יפה על הפנים מי שלא מכיר אותי לעולם לא יוכל לתאר לעצמו מה עברתי לפני 13 שנה שם בלבנון.
לקח לי הרבה זמן לקום מההריסות, לבנות לעצמי חוסן נפשי שיעזור לי להתמודד, ועד היום הכאב הפיזי לא עובר והכאב הנפשי נותר חזק כל כך.
ועדיין אני אומר תודה בכל יום. תודה על כך שכלפי חוץ לא רואים עלי את הנכות, תודה שקיבלתי את החיים שלי בחזרה, תודה על כך שאני מוקף במשפחה וחברים, תודה שאני אזכה להפוך יום אחד לאבא, תודה שאין מי שבוכה עלי היום.
עברתי תהליך ממושך כדי להשתקם אבל כל המגננות שלי מתפרקות בכל שנה מחדש ביום הזיכרון.
זה יום שממלא אותי במחשבות, בגעגועים, בשאלות.
אני איבדתי מפקדים שהיו לי לדמות אבהית, שלמדתי מהם ערכים והפכו אותי ללוחם ואדם טוב יותר. איבדתי חברים לנשק שהיו לי לאחים, ואצלנו בגולני זו ממש לא קלישאה- הם באמת היו האחים שלי, ולמי אכפת שהם יהודים ואני ערבי?
איבדתי חיילים שעליהם פיקדתי, ולמרות גילי הצעיר אני באמת הרגשתי שהם הבנים שלי, שיש לי אחריות עליהם, שאני אוהב אותם בלב שלם.
אחרי שהשתחררתי מבית החולים, קצת יותר משנה אחרי הפציעה, הלכתי לעשות קעקוע. הרבה אנשים מתחרטים בהמשך על הקעקוע הראשון שעשו, אבל אני לעולם לא אתחרט.
כששכבתי בבית החולים תמיד חייכתי, כי לא רציתי שירחמו עלי, לא רציתי שהמשפחה שלי תהיה מודאגת, לא יכולתי לראות את אמא שלי עצובה. אבל מבפנים הייתי מרוסק- צוחק מבחוץ ובוכה מבפנים. הקעקוע שעשיתי זה ציור של עין בוכה, כי הכאב והאבל הפרטיים שלי על אותם מפקדים, חברים לנשק וחיילים שהיו לי למשפחה ונשארו מאחור, הם חלק ממני, חרוטים לי על העור, וגרים אצלי בלב, ולנצח הם יהיו שם. לעולם לא אשכח אותם, אני מי שאני היום בזכותם.
במשך 364 ימים בשנה אני לא רואה בעיניים, נילחם להשגת מטרות ולא עוצר- גולנצ'יק, זוכרים?
אני פועל בזירת ההסברה הישראלית בעולם, פועל בזירה החברתית במגזר שלי- הערבי-ישראלי, פועל לקירוב לבבות ואחדות במדינה שלנו כחברה ישראלית על בסיס ערבות הדדית. אבל יום אחד בשנה אני מודה שאני לא מסוגל לעשות כלום, חוץ מלהישאר בבית ולהתפרק. ובעצם, מתוך היום הזה, מתוך הזיכרונות, מתוך הכאב הגדול, מתוך ההבנה על המחיר היקר- אנשים קרובים ורבים כל כך- שנפלו בשביל המדינה, אני גם מתמלא במשמעות וכוחות כדי להמשיך ולפעול למען מדינת ישראל.

אחים שלי- אני אוהב אתכם בלב ולא מפסיק להתגעגע!!!

أحاول جاهداً بأن أبتسم كما لو أنني لم أختبر الجحيم أبداً ، وأظل أقفز وأركض من مكان لآخر كما لو لم أكن قد قطعت ساقي على الإطلاق وندبة رائعة على وجهي.
استغرق الأمر وقتًا طويلاً لأستيقظ من تحت الأنقاض ، وأبني لنفسي قوة عقلية لمساعدتي في التغلب عليها ، وحتى يومنا هذا لا يمر الألم الجسدي ويبقى الألم العاطفي قوياً للغاية.
وما زلت أقول شكرا بكل يوم. شكرا بانه بالخارج لم ترون الإعاقة ، شكراً لاني استلمت حياتي من جديد ، شكراً لكوني محاطاً بالعائلة والأصدقاء ، شكراً على أني صوب اصبح ذات يوم أبًا ، شكرًا على عدم البكاء عليّ اليوم.
مررت بعملية إعادة تأهيل طويلة ، لكن كل دفاعاتي تنهار كل عام في يوم الذكرى.
إنه يوم يملأني بالأفكار والشوق والأسئلة.
لقد فقدت القادة الذين لديهم شخصية أبوية ، تعلمت منهم القيم وحولتني إلى محارب وشخص أفضل. لقد فقدت أصدقائي الذين لديهم إخوة ، ومعنا في جولاني ، لم يكن الأمر حقًا مبتذلاً – لقد كانوا إخواني حقًا ، ومن يهتم إذا كانوا يهودًا وأنا عربي؟
لقد فقدت الجنود الذين أمرتهم ، وعلى الرغم من صغر سنّتي ، شعرت حقًا أنهم أبنائي ، وأنني كنت مسؤولاً عنهم ، وأنني أحببتهم بكل إخلاص.
بعد أن خرجت من المستشفى ، بعد أكثر من عام بقليل من الإصابة ، ذهبت للحصول على وشم. كثير من الناس يندمون لاحقًا على أول وشم ، لكنني لن أندم أبدًا.
عندما كنت مستلقيًا في المستشفى كنت أبتسم دائمًا ، لأنني لم أكن أريد أن أشعر بالشفقة ، لم أكن أرغب في أن تشعر أسرتي بالقلق ، ولم أستطع رؤية والدتي حزينة. لكن بداخلي سُحقت – أضحك بالخارج وأبكي من الداخل. الوشم الذي أدليت به هو صورة لعين تبكي لأن ألمي الخاص وحزني على هؤلاء القادة والرفاق والجنود الذين تركتهم للعائلة ، جزء مني ، محفور على بشرتي وأعيش في قلبي. لن أنساهم أبدًا ، أنا ما أنا عليه اليوم بفضلهم.
لمدة 364 يومًا في السنة لا نرى بأعيننا ، سنقاتل من أجل الأهداف ولن نتوقف ، أتذكر؟
أعمل في مجال العلاقات العامة الإسرائيلية في العالم ، وأعمل في المجال الاجتماعي في قطاعي العربي الإسرائيلي ، أعمل على تحقيق الوحدة والوحدة لبلدنا كمجتمع إسرائيلي على أساس الضمانات المتبادلة. لكن في يوم من الأيام ، أعترف أنني لا أستطيع فعل أي شيء سوى البقاء في المنزل والانهيار. في الواقع ، منذ هذا اليوم ، ومن بين الذكريات ، ومن الألم الكبير ، مع فهم الثمن الغالي – الكثير والكثير جداً – الذي كان يقع على عاتق الدولة ، فإنني ملئ أيضاً بالمعنى والقوة لمواصلة العمل من أجل دولة إسرائيل.

إخواني – أحبكم وانتم في قلبي دائماً وابداً !!!