ביחד – עֲרֵבִים זה לזה

רבים שאלו אותי איך כאדם שגדל בחברה הערבית התפתח אצלי הרצון לתרום למדינה ולשרת בצה"ל.
מילדות התאהבתי במשחק הזה שנקרא כדורגל. הייתי משחק עם חברים בשכונה, צופה במשחקים בטלוויזיה ורק מחפש הזדמנות לשלב את הכדורגל בסדר היום שלי. ככה מצאתי את עצמי בחוג כדורגל בנצרת עלית, העיר השכנה שלי, וככה נחשפתי לילדים יהודים. גיליתי שלמרות מה שחשבתי, כולנו בעצם דומים. ובין האימונים והמשחקים היינו מדברים בינינו על הכל, ככה למדתי על מדינת ישראל את הדברים שלא מלמדים בבתי הספר בחברה הערבית ומשם צמח בתוכי הצורך להיות חלק מהחברה הישראלית.

10 שנים לאחר מכן נפצעתי קשה במלחמת לבנון השניה. כשהתחלתי את תקופת השיקום שלי לאחר שבניתוח מורכב הצליחו לחבר את רגלי שנקטעה בחזרה, הרופא שלי דאג כל הזמן שאשאר עם רגליים על הקרקע (ומזל שבשביל זה יש לי שתי רגליים ולא אחת) ושאבין שחלומות לחוד ומציאות לחוד- כנראה שלא אוכל לחזור ללכת כרגיל אי פעם, סביר להניח שלאחר שיקום ארוך אוכל לחזור לצעוד על הרגליים אבל עם צליעה משמעותית, אך אני אמרתי לו: דוקטור, אני עוד אחזור לשחק כדורגל.
השיקום היה ארוך ומייגע. טיפולים, פיזיותרפיות, בדיקות. הרבה עבודה קשה. הרבה רגעי משבר. מלחמה פיזית ובעיקר נפשית.
אבל הרגע בו הגעתי לביקורת אחרונה לפני השיחרור, נכנסתי למשרדו של אותו רופא והקפצתי מולו כדור עם אותה רגל היה שווה הכל.
והיום כשאני מצליח לרוץ חצי מרתון, לשחק כדורגל עם חברים או אפילו פשוט ללכת ברחוב עם צליעה שבקושי מורגשת לסביבה (ועל אף שכל זה דורש מאמץ ומלווה בכאבים שישארו לתמיד) אני יודע שניצחתי.
הגדירו את זה כנס, כהצלחה רפואית נגד הסיכויים והסטטיסטיקות.
אבל אני יודע שזה הגיע בזכות האמונה שלי בכך, בזכות כוח רצון חזק ובזכות עבודה קשה בדרך.

סיפור השיקום שלי הוא ההשראה עבורי כדי להגשים את החזון- חיבור המגזר הערבי לחברה הישראלית.
פוליטיקאים, פרשנים מדיניים ואישי ציבור טוענים שחלומות לחוד ומציאות לחוד. כבר 70 שנה שנושא חיבור ערביי ישראל למדינה עובר דרך מטלטלת, שהסכסוך עמוק מדי וגם אם תהיה כאן השתלבות כלשהי- היא תהיה עם "צליעה משמעותית".
אבל אני יודע שאנחנו מסוגלים להגשים את החלום כנגד הסיכויים והסטטיסטיקות, אני מאמין שיקרה כאן "נס חברתי".
כי עם אמונה, כוח רצון חזק ועבודה קשה הכל אפשרי.

הקשר שלי למדינה התחיל בזכות הכדורגל, שמסתבר שמעבר לספורט הוא גשר לשלום. נבחרת ישראל היא דוגמה טובה לכך, נבחרת שבה יותר משליש מהשחקנים הם מהמגזר הערבי, וכולם יחד מייצגים את הדגל. על המגרש הם שווים- ישראלים לפני כל מאפיין זיהוי אחר.
יום אחד גם כחברה נהיה כולנו מאוחדים, כולנו ישראלים.

בהצלחה לנבחרת ישראל הערב במשחק, ובהצלחה לכולנו.

Many have asked how it is that a guy who was raised in Arab society developed such a strong desire to contribute to the State of Israel and serve in the IDF?
Ever since I was a child I loved to play soccer. I would play with friends in the neighborhood. I would watch games on TV and look for any opportunity to incorporate soccer into my daily routine. I found myself in an extracurricular soccer games after school in Nazareth Illit, a neighboring city, mainly inhabited by Jews and that is how I had some exposure to Jewish children. I discovered that despite what I had thought, we were all pretty similar. In between the training and games we use to strike up conversations and talk about everything and that is how I learned about Israel and all the things they do not teach at school in Arab society. From there I felt an inner need to be part of Israeli society.
Ten years later I was badly injured as an IDF soldier in the Second Lebanon war. When I started the rehabilitation process after a complex operation in which doctors were able to reattach my severed leg, my doctor made sure the entire time to let me understand that I should keep my expectations realistic given my injury. I was told that I would never be able to walk as before my injury, and that it was likely after a long rehab program that I would return to walk but with a significant limp. But I said to him; “Doctor, I will play soccer again!”
Recovery was along and tiresome process; treatments, physical therapy, and doctor checks. There was a lot of hard work and many difficult moments, moments of internal crisis and breakdowns both physically but mostly emotionally. But it was at the moment of my last doctor visit before being discharged, when I walked into the doctor’s office while kicking around a soccer ball that all my efforts paid off.
The story of my recovery and what I have been through has inspired me to bring my dream/vision to fruition- to build bridges between Arab sectors of Israeli society with Israeli society at large.
Politicians, political commentators and public figures claim dreams are one thing and reality another. They say that for 70 years already the topic of Israeli Arab integration into Israel has been tenuous and that the conflict is too deep, and that even if there is any sort of integration it will be with considerable handicaps.
But I now that we can fulfill a dream against all the chances and statistics, I believe there will be a social miracle. Because with faith, strong will power and hard work it is possible.

My connection to the country came about because of my love for soccer. Soccer proved to be not just a fun game but also a bridge to peace. Israel’s’ national team is a good example of this, more than a third of its players are from the Arab sector and together everyone on the team- Jews and Arabs represent the flag.
On the playing field everyone is equal-we are Israelis before any other identity. One day this will also be true as a society, we will be united, we are all Israeli.

I wish much success to our national team tonight and success for us all.

لقد سألني العديد من الناس كيف أنني ، كشخص نشأ في المجتمع العربي ، طورت رغبتي في المساهمة في الدولة وخدم في الجيش الإسرائيلي.
مثل العديد، وقعت في الطفولة حب في هذه اللعبة التي تسمى كرة القدم. كنت ألعب مع الأصدقاء في الحي ، وأشاهد المباريات على التلفزيون وأبحث عن فرصة لدمج كرة القدم في جدول يومي. هكذا وجدت نفسي في نادي كرة القدم في الناصرة العليا ، وهي مدينة جارية ، وهكذا تعرّضت وتعرفت للأطفال اليهود. وجدت أنه على الرغم مما ظننت ، كنا جميعًا متشابهين جدًا. وبين التدريب والألعاب التي كنا نتحدث عن كل شيء ، هذه هي الطريقة التي تعلمت بها عن دولة إسرائيل أشياء لا يتم تدريسها في المدارس في المجتمع العربي ومن هناك نمت في داخلي الحاجة إلى أن أكون جزءا من المجتمع الإسرائيلي

بعد عشر سنوات ، أصبت بجروح خطيرة في حرب لبنان الثانية. عندما بدأت في فترة إعادة التأهيل بعد تحليل معقد الذي علق ساقي من جديد، طبيبي رعى وطلب دائما أن أبقى مع القدمين على الأرض (والحظ هذا ما عندي قدمين بدلا من واحد) وان افهم ولي أن أعرف أن الأحلام والواقع هي شيئان مختلفان- وانه ريما لن اكون قادرا على العودة للذهاب كالعادة من جديد ،من المعقول أن نفترض أنه بعد فترة إعادة تأهيل طويلة ، من الممكن تن أستطيع العودة مرة أخرى سيرًا على الأقدام ولكن مع عرج كبير ، لكني قلت له: يا دكتور ، سأعود إلى لعب كرة القدم.
إعادة التأهيل كانت فتره طويلة وشاقة. العلاجات والعلاج الطبيعي والاختبارات. الكثير من العمل الشاق. الكثير من لحظات الأزمة. الحرب الفيزيائية والعقلية بشكل رئيسي.
ولكن في اللحظة التي وصلت فيها إلى الفحص النهائي قبل أن يتم إطلاق سراحي ، ذهبت إلى مكتب الطبيب وقفزت أمامه وكان الأمر يستحق كل ذلك.
والآن عندما أكون قادرا على ركض نصف الماراثون، ولعب كرة القدم مع الأصدقاء أو حتى مجرد المشي في الشارع مع بيئة يعرج بالكاد ملحوظ (وعلى الرغم من كل هذا يتطلب جهدا وإقامة مؤلمة) وأنا أعلم أنني فزت بها.
حدده كمؤتمر ، كنجاح طبي ضد الاحتمالات والإحصائيات.
لكنني أعلم أنه جاء بسبب إيماني به ، بسبب قوة الإرادة القوية والعمل الشاق على الطريق.

قصة إعادة تأهيلي هي مصدر إلهام لي لتحقيق رؤيتي – ربط القطاع العربي بالمجتمع الإسرائيلي.
يزعم السياسيون والمعلقون السياسيون والشخصيات العامة أن الأحلام هي واحدة. لقد مر موضوع ربط عرب إسرائيل بالدولة على مدار 70 عامًا بمرحلة هشة ، وأن الصراع عميق جدًا ، وحتى إذا كان هناك أي تكامل هنا ، فسوف يكون "عرجًا كبيرًا".
لكنني أعلم أننا قادرون على تحقيق الحلم من الصعاب والإحصائيات ، وأعتقد أن "المعجزة الاجتماعية" ستحدث هنا.
لأنه مع الإيمان ، قوة الإرادة القوية والعمل الشاق كل شيء ممكن.

بدأت علاقتي بالدولة بكرة القدم ، والتي تبين أن جسرا للسلام يتجاوز الألعاب الرياضية. منتخب إسرائيل هو مثال جيد، حيث يعيش أكثر من فريق ثالث اللاعبين العرب، وجنبا إلى جنب تمثل العلم. في الميدان يساوي الإسرائيليون قبل أي ميزة تعريفية أخرى.
يوماً ما ، كمجتمع ، سنكون جميعاً متحدين ، نحن جميعاً إسرائيليون.

حظا سعيدا للمنتخب الإسرائيلي الليلة في المباراة ، ونتمنى لك التوفيق للجميع.