ביחד – עֲרֵבִים זה לזה

לרגל יום ההוקרה לפצועי מערכות ישראל ופעולות האיבה. מצורף טור דעה שכתב יוסף חדאד הבוקר בעיתון ידיעות אחרונות

—אחים לדם—

בשבריר השניה שראיתי את הקורנט שנורה לעברי, החיים לא רצו לנגד עיני כמו שמספרים, לא עברו לי מחשבות כמו "טוב למות בעד ארצנו" ואפילו לא הספקתי לחשוב על המשפחה. הדבר היחיד שעבר לי בראש זה "שיט".

שעה לפני כן עוד עסקנו במשימת חילוץ פצועים מטנק פגוע, לא אשכח לעולם את מראהו של מפקד הטנק ואת צרחותיו.
השעה הייתה 6:30 בבוקר, כשהיינו בדרכנו למחסה ואז זה קרה, נקלענו למארב של חיזבאללה.
למזלי הטיל פיספס אותי במעט, אך לרוע מזלי מעוצמת ההדף נפצעתי קשה מאוד בכל חלקי גופי ונכרתה רגלי.
איבדתי דם רב, מסביבי חילופי אש כבדים ואני רק חושב מה אספר לאמא שלי?
הייתי בהכרה מלאה כשפינו אותי, כשהניחו על האלונקה לצידי את רגלי הקטועה, כשרופא המילואים טיפל בי וצעק בקשר "אם לא יגיע חילוץ עכשיו, הוא לא ישרוד עד הערב", וכשהמסוק הגיע כמו מלאך.
כשהגעתי לבית החולים נתנו לי לדבר בטלפון עם אבא שלי, הספקתי לומר "אבא, נפצעתי, אבל אני חי" ורק אז איבדתי את ההכרה.
מאותו רגע בבינת ג'ביל בעיצומה של מלחמת לבנון השנייה הפכתי לנכה צה"ל. לא בחרתי או רציתי בזה- בסך הכל הייתי בחור בן 21 ערבי ישראלי מנצרת, שהתנדב לגולני וחלם על הטיול הגדול לחו"ל בעוד חודשים ספורים. ואז הכל השתנה.

להיות נכה צה"ל זה להשתייך לקבוצה בה חברים עשרות אלפים במדינה ללא הבדלי דת, מוצא או השקפה פוליטית. אנשים שהם מלח הארץ ותרמו למדינה מעצמם בכל מובן.
קבוצה של אנשים שבחטף, בהבזק, חייהם התהפכו מקצה לקצה: רגע אחד אתה נלחם בלבנון ורגע אחרי אתה נלחם ללכת מחדש.
וזה לא נגמר כאן: הפציעה משאירה צלקת בגוף, אבל הנפש עדיין מדממת- להידרך מכל דלת שנטרקת, לחלום על האירוע בכל לילה מחדש, לדעת שמה שאחרים קוראים לו פוסט-טראומה, בשבילך נקרא החיים.
אבל להיות נכה צה"ל זה גם להיות בר מזל, כי כמעט הצטרפת לקבוצת החללים, שבה נמצאים חברים לנשק אחרים שלך. ובראש, כבר שנים, עוברת כל הזמן השאלה, למה אני פה והם לא? ומה נשאר לנו מלבד זיכרונות, כאב, ומדינה אחת קטנה.

היום מצוין יום ההוקרה לפצועי מערכות ישראל ופעולות האיבה, זה לא יום עצוב כמו יום הזיכרון כי נשארנו בחיים, וזה גם לא יום שמח, כי בכל זאת- נפצענו.
היום הזה הוא הזדמנות לעצור לרגע את גלגל המציאות הישראלית המטורפת, ולהתאחד. המדינה שייכת לכולנו, שילמנו עבורה מחיר יקר ואנחנו עדיין משלמים, וגם אם אנחנו לא מסכימים על הדרך, כולנו מסכימים על השורה התחתונה: אין לנו ארץ אחרת. אז בואו נשים את המחלוקות בצד, לפחות היום, כי המדינה כבר מספיק פצועה.

في انشقاق الثانيه الذي رأيت به البوق الناري الذي اُطلق علي ، لم تبدو الحياة كما قيل لي ، لم يكن لدي أفكار مثل "الخير ان نموت من أجل بلدنا" ولم أفكر حتى في الأسرة. الشيء الوحيد الذي مر في ذهني كان "شيت".
ساعه قبل تنفيذ هذه المهمه ، مهمة انقاذ الدبابة المدمرة تحت وابل كثيف، لن أنسى أبدا منظر قائد دبابة وصرخاته عندما وضعناه على نقالة. عندما أصيب بجروح
كانت الساعة السادسة والنصف صباحا ، عندما كنا في طريقنا إلى الملجأ ثم حدث ذلك ، تعرضنا لكمين من قبل قوة تابعة لحزب الله.
ولحسن حظي ، فإن الصاروخ الذي أطلق عليّ اشتق لي وضرب الحائط خلفي ، لكن لسوء الحظ ، أصبت بجروح بالغة في جميع أنحاء جسمي وقطعت ساقي.
بعد لحظات قليلة من عملي في وظيفة الإنقاذ ، أصبحت الشخص الجريح الذي احتاج إلى الإنقاذ.
لقد فقدت الكثير من الدماء ، تبادل إطلاق نار بجانبي كان كثيف ، وبينما انا أفكر فقط بشيء وحيد، ماذا سأخبر أمي؟
كنت واعي تماما عندما نقلت على نقالة، عندما وضعو بجانبي الساق المقطوعه ، عندما كان يعالجوني في منزل مهجور تحت النار عندما صاح الطبيب الاحتياطي على "إذا لم تأتي الان لا تحضر هذه الليلة لانه لا يبقى من تاخذون . عندما وصلت إلى المستشفى في نهاريا سمحوا لي أن أتحدث مع والدي، تمكنت من قول: "يا أبي، انه انا،لقد أصبت ولكن أنا على قيد الحياة"، ومن ثم فقدت الوعي.
لن اختار هذا ، ولن اريد هذا ، لقد كنت عربيًا يبلغ من العمر 21 عامًا ، نشأ في الناصرة ، وتطوع للعمل في اللواء الجولاني ، وكنت احلم بالرحلة الكبيرة إلى الخارج في غضون بضعة أشهر بعد الخدمه العسكريه، لكن كل شيء تغير.
ان تكون منتمي لجمعية "معاقين "جيش الدفاع المجموعة التي بها عشرات الآلاف من الناس في هذا البلد بغض النظر عن الدين أو العرق أو الرأي السياسي، والناس هي ملح الأرض (مع نسبة توظيف نقية رهيبة)، واشخاص الذين الدولة هي فوق كل شيء بالنسبه اليهم. وأنهم ساهمو وناضلو من اجلها بنفسهم في كل شيء.
لكنها أيضاً مجموعة من الناس الذين عليهم التعود الى نظام جديد مع واقع جديد في أوائل العشرينات من عمرهم. قد تكون تقاتل في لبنان وبعدها تقاتل من أجل السير مرة أخرى.

قد تركت الاصابه غير الضرر الجسدي أيضاً ندوباً نفسية. وفي تجربتي ، الألم العقلي أكبر من الألم الجسدي.
ان تجهز من خلال طرقة كل باب، ان تعيش كل لحظة من الإصابة كل ليلة ، ومعرفة ان ما يدعوه آخرون ما بعد الصدمة قد يسمى ويعني لك الحياة.
وقد يكون انتمائك لهذه المجموعه ايضا حظاً، لانك قد تنتمي كذلك إلى مجموعة من الشهداء، وهي نفس المجموعة مع أعضاء الأسلحة الأخرى
. وقد يدور في راسك باستمرار وتتساءل لماذا أنا هنا وأنهم ليسوا وما يبقى لنا إلا الذكريات، والألم، ودولة واحدة صغيرة.
اليوم هو يوم الاعتراف بالجرحى في أنظمة إسرائيل وأعمالها العدائية ، إنه ليس يومًا حزينًا مثل يوم الذكرى لأننا أحياء ، لكنه ليس أيضًا يومًا سعيدًا ، لأننا جرحنا.
لكن مثل هذا اليوم هو فرصة للتوقف لحظة من الواقع المجنون في البلاد ، ولتحقيق الوحدة. تم تعيين هذا اليوم في التاريخ العبري لتأسيس دولة إسرائيل، وفي نهاية المطاف، هذا البلد ينتمي لنا جميعا، ودفعنا ثمنها غاليا، ونحن لا تزال تدفع، وإذا كنا لا نتفق على الطريق، ونحن جميعا نتفق على النتيجة: ليس لدينا أي بلد آخر. لذا دعونا نضع الاختلافات جانباً ، ونتحد ، على الأقل اليوم.